جلوه ها و نقد زنان در آثار سیمین دانشور، منیرو روانی پور و غزاله علیزاده

در این پایان نامه سه نویسنده زن معاصر؛ سیمین دانشور، منیرو روانی پور و غزاله علیزاده از منظر جلوه ها و نقد زنان در یکی از برجسته ترین رمان هایشان و همچنین در یک مجموعه داستان کوتاه مورد بررسی و نقادی قرار می گیرد بدین سانت آثار آنان به طور ضمنی با یکدیگر مقایسه می شود. برای این منظور «سو و شون» و «شهری چون بهشت» از دانشور، «اهل غرق» و «کنیزو» اثر روانی پور، «خانه ادریسی ها» و «چهار راه»» نوشته غزاله علیزاده انتخاب گشته اند. با بررسی این آثار در پی شناخت جلوه های زنان هستیم. توجه به این نکته که زنان این آثار چگونه تصویر و بازنمایی شده اند. برای این منظور اندیشه های جوزفین داناون که به بحث در باره تصورات کلیشه ای درباره زنان می پردازد مبنای کار بوده اند. حوزه دیگر رهیافت نقد زنان است که به بررسی طریقه داستان نویسی زنان و میزان بهره گیری آنها از روش هایی که به عقیده منتقدین زنانه ترند می پردازد. در این رهیافت نیز از اندیشه های الن شووالتر و ویرجینیا وولف کمک گرفته شده است. برداشت پایانی این پژوهش چنین بوده است که دانشور هم در استفاده از روشهای نوشتاری که آنها را زنانه تر می دانند موفق است و هم در خلق شخصیتی پویا و باور پذیر. روانی پور در رمان اهل غرق در استفاده از تکنیک های نوشتاری زنانه تر چندان موفق عمل نمی کند اما شخصیت هایی باور پذیر از زنان ارائه می دهد، غزاله علیزاده نیز پایبند استفاده از این روش ها نیست اما با خلق شخصیت های متعدد الگوهای متنوعی به زنان ارائه کرده است.